එකදිගටම එලාම් එක වදිද්දිත් අකිල ඔහේ ඒ සද්දෙට කන්දීහාගෙන හිටිය, එලාම් එකට කලින් ඇහැරෙන එක දැන් පුරුද්දක් වෙලා, ඊළගට කොහෙද පන්සලක පිරිත් කියන සද්දෙ.. පොරවන් ඉන්න බෙඩ් ශීට් එකම ඇගවටේ පටලවගත්ත හෙමින් ඇවිදන් ගිහින් අකිල ජනේලෙ ඇරල දැම්ම තවම හරියට එලිය වැටිල නෑ..ඊළඟට කරන හැමදේම පුරුද්දට උන දේවල් මිස හිතල මතල කරන දේවල් නෙවෙ..හීටරේ ගැහුව,හීටරේ රත්වෙද්දි වතුර බුබුල් එනහැටි බලන් හිටිය, හදාගත්ත කිරි කෝපි එකේ හැමදාම පාවෙන කිරි කැට වලට පිඹ පිඹ ඒක බාගයක් බීල ඉතිරිය විසිකලා, ඊට පස්සෙ නාන කාමරට, නාන කාමරෙන් ඇදුම් රැක් එක ළගට,නිල් පාට කමිසෙ ,කලු කලිසම, කලු මේස්, කලු සපත්තු ,ජෙල් ටිකක් ගාපු කෙටි කොන්ඩෙ පැත්තට,ඔක්කොම හැමදාම විදියට, අන්තිමටම ඕඩිකොලොන් ටිකක්, දොර හෙමීට සද්ද නෑහෙන්න ඇදල වහල පඩිපෙල දිගේ පහලට බැස්ස.
ගුඩ් මෝනිං අයියා...මෝනිං.. අකිල ගේ දොරකඩ දිහා බැලුවෙ ඕනැවට එපාවට.. මොකද නිකං උදේපාන්දර මූන එල්ලන්, නින්ද ගියෙ නැද්ද ..? ඒක නෙවේ ඔයා ඊයෙ ආවෙ කීයටද, බයික් එකේ සද්දෙ ඇහුනෙ නෑනෙ.. ටානිය කියවන්යන අතරෙ අකිල බයික් එක ස්ටාටුත් කරන් හෙල්මට් එකත් දාගත්ත, මොකෝ කතා නැත්තෙ, කට කාමරේ තියලද ආවෙ.. කාමරේ තියල යන්න එපා මට දීල යනව දවල්ට ටිකක් කතා කරකර ඉන්න.. කතාකරනවකො...මේ හොඳ උදේපාන්දර මස්ත කුරුල්ලෙක් වගේ ඉන්නෙ නැතුව..
ඕයි මේ, තමුසෙලගෙ අම්ම මට බෝඩිම දෙද්දි මම එන වෙලාව යන වෙලාව තමුසෙට රිපෝට් කරන්න කියල කිව්වෙ නෑ.. මල වදේ හැමදාම... කියමින් අකිල බයික් එක වේගයෙන් පදවන් ගියා, නපුරුකම උතුරනව ඒ යන දිහා බලන් හිටපු ටානියා හිතුව.දුවගෙන ගිය ටානියා ඇදට පැන්නෙ ආයෙත් ටිකක් නිදාගන්න..ටානියා ඇදේ වැතිරුනු එක දැනුනු පොඩිඑකා ඇය ලගට තුරුලු උනා. ඌ හරි නපුරු උනාට ඔයා වගේම අහිංසකයි පැටියො..ටානියා පොඩ්ඩගෙ කනට මිමිණුව.
අකිල වැඩකලේ ඔෆිස් වලට ක්ලීනර්ස්ල , පියන්ල සපයපු මෑන් පවර් කොම්පැනියක.අකිලගෙ පෙනුම හොද නිසත් , ලියන කියන වැඩ පුලුවන් නිසත් අකිලට ලැබුනෙ ෆිනෑන්ස් කොම්පැනියක හෙඩ් ඔෆිස් එකක පියන් වැඩේ. පිලිවෙලට වැඩ කරන , නිශ්ශබ්ද කෙනෙක් උන අකිලට අවුරුදු දෙකක්ම එකම ඔෆිස් එකක වැඩ කරන්න හම්බවුනේ වෙන අය වගේ පැමිනිලි, ඉල්ලීම් , නිවාඩු මොනවත් නැතුව ඒකාලෙදි වැඩ කරපු නිසයි.අකිල ඉල්ලන කියන ඕනෙම දෙයක් නෑ බෑ කියන්නෙ නැතුව කරන එක ඇරෙන්නෙ, අකිල ඔෆිස් එකේ කවදාවත් පෙනුනු චරිතයක් නෙවේ.සමහරු අකිලගෙ නමවත් දැනන් හිටියෙ නෑ.මොකද වැඩකදි මිස වෙන වෙලාවල් වලදි අකිල කා එක්කවත් කතාවට ගියෙ නැති නිසා.අනික අකිලට කරන්න තිබ්බෙත් තේ හදන, ලිපිගොනු බන්ඩල් කරන වගේ පැත්තක ඉඳන් කරන වැඩ.අකිල නැවතිල හිටියෙ කොට්ටාව පැත්තෙ. ටිකක් ඇතුල පාරක බෝඩිමක.උදේට ඔෆිස් එකට, හවසට බෝඩිමට , ආයෙත් උදේට ඔෆිස් එකට කියන අකිලගෙ පොඩි ලෝකය ඇතුලෙ අකිල අදුරන කවුරුවත්ම හිටියෙ නෑ.කාටවත් අකිලව අදුනගන්න ඕනෑ කමක් තිබුනෙත් නෑ.එහෙම ඕනෙකමක් තිබුනෙ බෝඩිමේ අයිති කාරිගෙ දුව ටානියා ට විතරයි. ඒත් අකිලගෙන් වචනයක් හිනාවක් ගන්න එක පුදුම අමාරු වැඩක් කියල ටානියා දැනන් උන්න.ඒකම තමයි එයාට අකිල එක්ක දැනඇදුනුම් කමක් පවතන්න ඕනෙ උනෙත්. කවදහරි මම ඔය ලොකුකං මට්ටු කරන්නංකො හැම තිස්සෙම ටානියා හිතුවෙ එහෙම, අවුරුදු දෙක හමාරක්ම ගියත්,ඒත් ඒ කවදහරි දවස කවදාවත්ම ආවෙ නෑ.හැබැයි අකිල එක පාරටම අතුරුදන් උන දවසක් නම් ආව.සතියක් විතර අකිල දකින්න නැතිවෙද්දි,කාමරෙන් කිසි සද්දයක් බද්දයක් නැතිවෙද්දි,ෆෝන් එක වැඩකරන්නෙ නැතිවෙද්දි, අම්මයි දුවයි පොලිසියට ගිහින් පැමිනිල්ලක් දැම්ම.
"මේ කාමරේ මිනිහෙක් හිටිය කියල ඔහේට හොඳටම විස්වාසද..? සාජන් විමලරත්න ඇහුවෙ ඉනට අත්දෙකත් තියන් කාමරේ උඩ බිම බලමින්.කිසිදෙයක්.නෑ සාමි මහත්තය, ඉදිකට්ටක දෙයක් නෑ.කාමරේ තනිකර හිස්.නාන කාමරේ පාවිච්චි වෙලාම නෑ වගෙ, මේ බිම හිටං දූවිලි, මේකෙ මෙලෝ යකෙක් ඉඳල නෑ කොස්තාපල් කිව්වෙ නහයට ඉව අල්ලමින්, මේක අස්සෙ මහ පාලු ඟදක් එන්නෙ, ඒක තමයි මහත්තයො මාත් කියන්නෙ දැන් අවුරුදු දෙකාමාරක් ඔය දරුව මේකෙ නෙව හිටියෙ.සතියක්ම පේන්න නැතිවෙච්ච නිසාතමා කාමරේ ඇරල බැලුවෙ. අනෙ අම්මේ කොහොම විස්වාස කරන්නද මේව..හොරෙක් අරන් ගියාවගෙ නෙව, ග්‍රේස් හීල්ලුව...
තුෂාර ආසිරි
No comments:
Post a Comment